Mijn eerste paar dagen
Door: Lisanne Kragt
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
08 September 2019 | Ghana, Hohoe
De reis heeft nog lang geduurd, uiteindelijk kwam ik om 5 uur in de ochtend (7 uur Nederlandse tijd) aan in de accommodatie in Kumasi. Ben maar gelijk mijn bedje ingedoken om zo min mogelijk mensen wakker te maken, zij moesten immers om 7u weer aan het werk.
Mijn eerste dag werd ik rondgeleid door een andere Nederlander die die week ziek thuis is moeten blijven. Ze heeft ons latelaten zien hoe het OV (de trotro's) werken en waar je je eten kan kopen. Eigenlijk is een supermarkt heel luxe en koop je het meeste op straat waar het vers wordt bereid. Sommige dingen kan je beter niet eten! Alleen al naar de "mall" gaan is een hele trip! Overal is drukte, zijn kraampjes, mensen die iets van je willen (geld of trouwen, kan allebei) en je wordt overal gefilmd of ze willen met je op de foto. Blanken zijn maar gekke mensen. 'S Avonds heb ik pas de groep ontmoet en zijn we gaan eten. Avondeten heb ik hier voor 3 cedi (zo'n €0,50).
De volgende dag, of eigenlijk nacht, zijn we vertrokken op weekendtrip naar Volta region. Dit ligt tegen de grens met Togo in het oosten van Ghana. Daar bevinden zich de hoogste berg en waterval van West Afrika. Gelijk een hike weekend dus! Na een busrit van zo'n 10 uur over zandwegen en zonder ontbijt, begonnen we aan een hike naar de top. Er werd me wat afgepuft, ook door mij, want jeetje wat was het een zware klim! Boven had je adembenemend uitzicht! Na weer te zijn gefilmd door Ghanezen zijn we afgedaald (en meerdere malen uitgegleden).
De volgende dag stond een nog zwaardere hike op het programma naar de hoge waterval, eerst naar de top en dan weer omlaag. Ik laat de foto's voor zich spreken.
Met spierpijn stonden we de volgende dag op om weer onze lange busrit te maken. Maar... eerst nog een bezoekje aan Togo. Na het omkopen an de douane mochten we de grens over (met nog 200m niemandsland). We kwamen terecht bij een kerkdienst, waar we hebben gedanst en gelachen. Zouden ze in NL ook eens moeten proberen. Als deal met de douane moesten we iets kopen daar om de economie te steunen. Ik kreeg een lokale 50% vol alcohol drankje, en dat om 10u in de ochtend! Die kwam wel binnen;)
Uiteindelijk dan toch maar de bus in. Al moesten we er na een uur weer uit, de bus was kapot... Daar stonden we dan in een dorp dat niet op de kaart stond. 5 uur lang hebben we gewacht, maar dat hoeft niet saai te zijn! Er waren kinderen, begrafenissen (dans en feest), dorpsgenoten, verzin het maar. Onze telefoons en camera's werden goed bestudeerbestudeerd en geprobeerd door de kinderen. Ook hier, laat de foto's spreken;)
Inmiddels zit ik nog steeds in de bus en zullen we vannacht ergens aankomen. Niet helemaal volgens planning, maar dat woord kennen ze hier ook niet geloof ik!
Mijn eerste dag werd ik rondgeleid door een andere Nederlander die die week ziek thuis is moeten blijven. Ze heeft ons latelaten zien hoe het OV (de trotro's) werken en waar je je eten kan kopen. Eigenlijk is een supermarkt heel luxe en koop je het meeste op straat waar het vers wordt bereid. Sommige dingen kan je beter niet eten! Alleen al naar de "mall" gaan is een hele trip! Overal is drukte, zijn kraampjes, mensen die iets van je willen (geld of trouwen, kan allebei) en je wordt overal gefilmd of ze willen met je op de foto. Blanken zijn maar gekke mensen. 'S Avonds heb ik pas de groep ontmoet en zijn we gaan eten. Avondeten heb ik hier voor 3 cedi (zo'n €0,50).
De volgende dag, of eigenlijk nacht, zijn we vertrokken op weekendtrip naar Volta region. Dit ligt tegen de grens met Togo in het oosten van Ghana. Daar bevinden zich de hoogste berg en waterval van West Afrika. Gelijk een hike weekend dus! Na een busrit van zo'n 10 uur over zandwegen en zonder ontbijt, begonnen we aan een hike naar de top. Er werd me wat afgepuft, ook door mij, want jeetje wat was het een zware klim! Boven had je adembenemend uitzicht! Na weer te zijn gefilmd door Ghanezen zijn we afgedaald (en meerdere malen uitgegleden).
De volgende dag stond een nog zwaardere hike op het programma naar de hoge waterval, eerst naar de top en dan weer omlaag. Ik laat de foto's voor zich spreken.
Met spierpijn stonden we de volgende dag op om weer onze lange busrit te maken. Maar... eerst nog een bezoekje aan Togo. Na het omkopen an de douane mochten we de grens over (met nog 200m niemandsland). We kwamen terecht bij een kerkdienst, waar we hebben gedanst en gelachen. Zouden ze in NL ook eens moeten proberen. Als deal met de douane moesten we iets kopen daar om de economie te steunen. Ik kreeg een lokale 50% vol alcohol drankje, en dat om 10u in de ochtend! Die kwam wel binnen;)
Uiteindelijk dan toch maar de bus in. Al moesten we er na een uur weer uit, de bus was kapot... Daar stonden we dan in een dorp dat niet op de kaart stond. 5 uur lang hebben we gewacht, maar dat hoeft niet saai te zijn! Er waren kinderen, begrafenissen (dans en feest), dorpsgenoten, verzin het maar. Onze telefoons en camera's werden goed bestudeerbestudeerd en geprobeerd door de kinderen. Ook hier, laat de foto's spreken;)
Inmiddels zit ik nog steeds in de bus en zullen we vannacht ergens aankomen. Niet helemaal volgens planning, maar dat woord kennen ze hier ook niet geloof ik!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
